De angry teens zijn al lang voorbij, de zoektocht naar ‘het ik’ van de twintigerstijd ook. de meeste bands zijn al lang uit elkaar en de muzikale broeders en zusters hebben hun gitaren al lang aan de wilgen gehangen, ze hebben kinderen gekregen, of verantwoordelijke banen of allebei…
bands van dertigers zie je niet vaak. nou ja, in Nederland dan… (Surinaams-hindoestaanse bruiloftbands niet meegeteld, hun leden kunnen, zo lijkt het, niet oud genoeg zijn). Bandje spelen is hier eigenlijk iets voor ‘de jeugd’ en de Nederlandse equivalenten van stokoude collega’s uit het buitenland (Sonic Youth, de Beastie Boys, al Ian Svenonious’ bands en natuurlijk de Stones) zijn minstens niet half zo interessant (Brood, zo dood als ie is, was op muzikaal gebied eigenlijk al een herhaling van een herhaling van een herhaling en Guy Tavares, de Haagse fatalistische Voodoo prins mag je eigenlijk niet meerekenen. Dat zou hij zelf in elk geval helemaal niet prettig vinden…
Tja en als je alles al gezien hebt met je tiener- en twintigersbandjes (een greep uit de geschiedenis; feverdream, the solo men only, the hands, oil, de vogels, at no bikini beach en model fuckers) en overal hebt getoerd en op elk podium in Nederland waar je wilde staan, hebt gestaan dan maak je eigenlijk alleen nog maar muziek voor het muzikale en kan dat hele ego-ding je eigenlijk al wel gestolen worden.
English biography coming soon!
Zou je denken, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Voor een band is een midlife crisis eigenlijk het tegenovergestelde als voor de typische kantoorklerk. Droomt de een van secretaresses neuken en er daarna gelijk op je motorfiets vandoor scheuren, zo fantaseert de ander voorzichtig over een leven in de buitenwijk en Überhaupt ‘een secretaresse’. Neon Rainbows worstelt, komt boven, glijdt uit, maakt vervolgens nieuwe plannen, miscommuniceert er op los en doet vervolgens wat ze altijd al deden: dromen, spelen, ruzie maken, opnames maken, samen lachen, plaatje uitbrengen, busje inladen… het lijkt eigenlijk nog steeds wel op een band. Door de wol geverfd en nog altijd niets geleerd.
Neon Rainbows wordt soms ten onrechte gezien als de doorstart van Arnold v.d. Velde en René van Lien van hun oude band Feverdream. Alhoewel Arnold nog even tantrisch op de pannen beukt en van Lien nog even gepassioneerd blèrt en giert, is de versterking van Arnoud van der Zijden (de onbekendste allround van Nederland) op gitaar en als componist en Youri Seidler die wel heel creatieve basloopjes bedenkt, uniek genoeg om over ‘hun nieuwe band’ te spreken.
